Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011

Απρόοπτα.

Όλη μας η ζωή είναι γεμάτη απρόοπτα. Κάποιες φορές δυσάρεστα και κάποιες άλλες ευχάριστα. Συνήθως ασήμαντα μα καμιά φορά μπορεί να ανατρέψουν τα πάντα. Δεν ρωτάνε ποτέ αν είναι κατάλληλη η στιγμή, απλά χτυπάνε και σ'αφήνουν άφωνο να ψάχνεις τι έγινε. Όσο πιο προγραμματισμένη έχεις την ζωή σου, τόσο πιο πολύ θα εμφανίζονται και θα μπερδεύουν καταστάσεις και γεγονότα. Είναι σαν να προκαλείς την τύχη σου..όσο την αποφεύγεις τόσο θα σε διώκει. Το μόνο που μας μένει είναι η απόδοχη, να κατανοήσουμε επιτέλους οτι ενώ βαδίζουμε σ'έναν δρόμο που κατα κύριο λόγο έχουμε διαλέξει εμείς οι ίδιοι, πάντα κάτι θα εμφανίζεται, κάτι θα μας εμποδίζει, κατι θα μας σπρώχνει σε μονοπάτια που πότε πριν δεν είχαμε σκεφτεί να διασχίσουμε. Μπορεί αυτο να είναι η Μοίρα μας, η τύχη μας ή απλά συμπτώσεις.. ό,τι και αν είναι δεν παύει να είναι το αλατοπίπερο στο μενού της ζωής μας.

Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011

Δώσε σημασία.

Τελικά πόσο σημαντικός παράγωντας είναι η προσωπική αξιολόγηση και ερμηνία των πραγμάτων για τις προτεραιοτητες που βάζουμε στην ζωή μας; Αν δεν δίναμε σημασία στις σχέσεις μας, είτε αυτές είναι φιλικές, είτε ερωτικές ή ακόμα και επαγγελματικές, αν δεν ερμηνεύαμε γενικούς όρους με μια πινελιά από προσωπικές μας σκέψεις, αν είμασταν αδιάφοροι προς τα κοινά ενδιαφέροντα, αν δεν είχαμε έστω μια κοσμοθεωρία, δεν θα υπήρχαν και οι προτεραιότητες. Όλα θα ήταν ίσα από συναισθηματικής απόψεως, δεν θα υπήρχαν ενδιαφέροντα, δεν θα δημιουργούσαμε, δεν θα υπήρχε εξέληξη ταλέντων και ικανοτήτων. Ο άνθρωπος θα εκτελούσε μόνο τα απαραίτητα για την επιβίωση του. Θα μπορούσε να μην υπάρχει καν η φιλοσοφία! Πως να υπάρξει άλλωστε αν είσαι αδιάφορος και παραμένεις αδρανής σε οτιδήποτε συμβαίνει γύρω σου; Η σημασία που δίνουμαι στα πάντα γύρω μας τα κάνει τόσο σήμαντικα, μας δημιουργεί συναισθηματικές ανάγκες και δεσμούς,ενδιαφέροντα και απόψεις. Αυτή μας οδηγεί στις προτεραιότητες στην ζωή μας! Μπορεί να βάζουμε πάνω απ'όλα την οικογένεια,τον εαυτό μας, τον πλούτο, την καριέρα ή και την τέχνη. Μπορεί οι επιλογές μας να μην είναι ιδανικές αλλά τουλάχιστον υπάρχουν! Τουλάχιστον μας δινουν προσωπικότητα...τουλάχιστον μας κάνουν ανθρώπους.

Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011

Η αρχή μου..

Ήταν 13 Ιουλίου, μεσημέρι, σε ένα νοσοκομείο στο κέντρο της Αθήνας.Κατά τις 4.00 ακούστηκε το πρώτο μου κλάμα και έγινα επίσημα ένα ακόμα ''πρόβατο'' μέσα σ'αυτήν την κοινωνία.
Γύρω στα 5 μου, που ήδη αντιλαμβανόμουν καταστάσεις και γεγονότα και ενώ είχα αναπτύξει μια αρκετά προχωρημένη σχέση με την τηλεόραση, άρχισε η παραπληροφόρηση και τα τεχνάσματα των ΜΜΕ να μου φουσκώνουν τα μυαλά.Μετά από 7-8 χρόνια άρχισα να βλέπω τον κόσμο αλλιώς, λιγότερο ιδανικό... πιο προσγειωμένα,περισσότερο άδικο.Τώρα στα (σχεδόν) 17 μου χρόνια αναρωτιέμαι αν είμαι τυχερή ή άτυχη που γεννήθηκα σ'αυτήν την κοινωνια,αυτήν την περίοδο,στο συγκεκριμένο περιβάλλον..