Δευτέρα 9 Ιουλίου 2012

Στραβοπάτημα* αουτς!

Προχωράω...προχωράω...προχωράω...(...) και πέφτω!
Τι έφταιγε? Εγώ βιαζόμουν.. ή το έδαφος δεν ήταν σταθερό?
Δεν βιάζομαι, ό,τι είναι να γίνει θα γίνει όταν πρέπει!
Και το έδαφος? μήπως αυτό ευθύνεται?
δεν είναι ομαλό.. ούτε θα γίνει ποτέ.
Το ένα στραβοπάτημα μετά το άλλο και τα σημάδια πληθαίνουν στο σώμα μου.
Το τέλος της διαδρομής θα με βρει διαλυμένη!