Στραβοπάτημα* αουτς!

Προχωράω...προχωράω...προχωράω...(...) και πέφτω!
Τι έφταιγε? Εγώ βιαζόμουν.. ή το έδαφος δεν ήταν σταθερό?
Δεν βιάζομαι, ό,τι είναι να γίνει θα γίνει όταν πρέπει!
Και το έδαφος? μήπως αυτό ευθύνεται?
δεν είναι ομαλό.. ούτε θα γίνει ποτέ.
Το ένα στραβοπάτημα μετά το άλλο και τα σημάδια πληθαίνουν στο σώμα μου.
Το τέλος της διαδρομής θα με βρει διαλυμένη!

Παραλήρημα

Οκ, ναι είναι ελληνικό video clip και όμως  έχει απίστευτη εικόνα!
Ο τίτλος του κομματιού πλήρως αντιπροσωπευτικός για τα σημερινά δεδομένα!
Enjoy it! :)

Η πόλη μου*

Πάντα υπήρχε από πολλούς πικρία για την πρωτεύουσα. Διαμαρτύρονταν για την κίνηση, την πολυκοσμία, το γκρίζο, το χάος γύρω τους. Σπάνια άκουγα καλά σχόλια και αυτά γινόντουσαν με μισή καρδιά.
Εγώ πάλι την αγαπούσα την πόλη μου. Με γοήτευε η πολυμορφία της. Μπορούσες να ζήσεις με χίλιους διαφορετικούς τρόπους, διέθετε τα πάντα! Ας μην ξεχνάμε και τις δουλειές που πρόσφερε σε τόσες οικογένειες...
Αλλά τώρα, τώρα ρε γαμώτο είναι αλλιώς!
Με νευριάζει που φοβάμαι να γυρνάω μόνη στο σπίτι το βράδυ. Με κουράζει που πρέπει να κρατάω σφιγμένη την τσάντα πάνω μου και που όταν περνάνε περίεργοι τύποι επιταχύνω το βήμα μου. Με θυμώνει που τα στενά της Αθήνας φιλοξενούν όλους τους απελπισμένους αλλοδαπούς και συνεπώς την παρανομία. Μα κυρίως εξοργίζομαι που μου αφαίρεσαν το δικαίωμα να αγαπάω την πόλη μου! Δυστυχώς, για μένα τουλάχιστον, δεν μπορεί να συνυπάρχουν ο φόβος και η αγάπη..

Απολαύστε το, το βρήκα πραγματικά υπέροχο!