Κλειδωμένο Συρτάρι *

Ήταν λάθος. Δεν έπρεπε να γίνει, αλλά από μικρή είχα μια αχόρταγη περιέργεια να μαθαίνω την αλήθεια..
Δεν έπρεπε να γίνει, ούτε τότε, ούτε τώρα..

Το ήξερα.. δηλαδή δεν είχα τη γνώση των πραγμάτων, απλά το προαίσθημα.
Αισθανόμουν πως κάτι άσχημο είχε γίνει, αλλά πότε δεν θέλησα να μάθω, ποτέ δεν θέλησα να επιβεβαιώσω τη φωνούλα μέσα μου.

Τελικά ποιος φταίει; Εγώ που ρώτησα; Αυτοί που μου το είπαν; Εκείνοι που παρέλυψαν να
με ενημερώσουν; Ο θύτης; Το θύμα; Όσοι έκλεισαν το στόμα και τα μάτια ενώ έπρεπε να δράσουν; Μάλλον όλοι..

Η ειρωνεία είναι πως το γυαλί είχε σπάσει ήδη μια φορά και παρόλο που άργησα κατάφερα να κολλήσω κάποια κομμάτια. Τώρα αμφιβάλλω αν μπορώ... δεν υπάρχουν κομμάτια, αλλά μόνο θρύψαλα.
Κάποια πράγματα είναι καλύτερο να μην να μαθαίνεις, τι κερδίζεις με το να σκαλίζεις το παρελθόν; Ανώφελο πόνο.. μόνο πόνο.
Κάποια πράγματα είναι καλύτερο να τα κλειδώνεις σε ένα συρτάρι. Μόνο που θα πρέπει να φροντίσεις να μείνει κλειδωμένο.

Τέλος καλό..όλα καλά;

Τακτοποιήθηκε κι αυτό. 'Ηταν ένα μικρό πρόβλημα που λύθηκε. Απασχόλησε όμορφα τις μέρες μας και απλά πέρασε. Υποθέτω πως θα έπρεπε να χαίρομαι, αλλά κάτι δεν μου κάθεται καλά.
Μου λείπει να δείχνω ενδιαφέρον για κάτι. Σπάνια συμβαίνει κάτι που μπορεί να με συγκινήσει. Το είχα ανάγκη, είχα ανάγκη να νοιαστώ !
Ένιωσα για λίγο την χαρά της πληρώτητας, για λίγο όμως.
Τελικά έπρεπε όντως να τακτοποιηθεί;

Αδράνεια*

Μιλούσα με έναν φίλο μου, για ένα θέμα που προέκυψε με την.. παρολίγον (;) κοπέλα του.
Μόλις είχε βγει απο μία κουραστική σχέση ενός χρόνου και επιδίωκε κάτι καινούριο για την ζωή της.
Αποφάσισε να κάνει ένα βήμα μπροστά (..για τον εαυτό της και ένα βήμα πιο μακριά απο τον πρώην της.) Έτσι τα βρήκαν με τον φίλο μου, μόνο που δεν κράτησε όσο περίμεναν μιας και ξαφνικά συνειδητοποίησε πως θέλει να γυρίσει πίσω στον άλλον (που τόσο πόλυ την κούραζε...-.-).
Και αναρωτιέμαι, πραγματικά τον χρειαζόταν ή απλά δεν μπορούσε να αντέξει στην ιδέα πως έχασε τον μόνιμο, γνώριμο σύντροφο, που είχε μάθει και είχε συνηθίσει;
Σίγουρα το θέμα που με καίει δεν είναι το μέλλον αυτής της σχέσης.Αλλά η αδράνεια που έχουμε υιοθετήσει με το πέρασμα των χρόνων.
Ειλικρινά, πιστεύω πως κάποιοι απο 'μας φοβούνται να προχωρήσουν σε κάτι καινούριο. Παθαίνουν κρίσεις πανικού όταν έρχονται αντιμέτωποι με το άγνωστο.
Είναι παράλογο! Ειρωνικό προς την φύση μας. Σκοπός μας είναι η δημιουργία, μα παραμένουν στάσιμοι, απλά για να μην απογοητευτούν με την όποια δυσάρεστη εξέληξη.
Και καταλήγουν θεατές στην ίδια τους την ζωή.
Κρίνουν, παρακολουθούν, αντιδράνε βουβά από μέσα τους, μα δεν παίρνουν στα χέρια τους την ροή των πραγμάτων!
Μέχρι να ξυπνήσουν επιτέλους από τον λήθαργο..

Αδικία*

..υπάρχει και όσο περνάνε οι μέρες την νιώθω και πιο έντονα.
Κρατάει μονίμως σφιγμένο το στήθος μου, πολλές φορές με πνίγει.

Με εξαντλεί,πραγματικά με εξαντλεί!

Σκεφτόμουν τι είναι αυτό που με κουράζει περισσοτερο απ'όλα..
είναι πως όλος ο κόσμος είναι έξω από τα μέτρα μου..
τα θέλω μου είναι πολύ μεγάλα και τα περιθώρια μου ασφυκτικά μικρά.

Δεν κλαίγομαι, δεν περιμένω κάποια άπαντηση, απλά γράφω.. γράφω ό,τι νιώθω όπως το νιώθω.

Να έχετε μια όμορφη βραδιά.

Απρόοπτα.

Όλη μας η ζωή είναι γεμάτη απρόοπτα. Κάποιες φορές δυσάρεστα και κάποιες άλλες ευχάριστα. Συνήθως ασήμαντα μα καμιά φορά μπορεί να ανατρέψουν τα πάντα. Δεν ρωτάνε ποτέ αν είναι κατάλληλη η στιγμή, απλά χτυπάνε και σ'αφήνουν άφωνο να ψάχνεις τι έγινε. Όσο πιο προγραμματισμένη έχεις την ζωή σου, τόσο πιο πολύ θα εμφανίζονται και θα μπερδεύουν καταστάσεις και γεγονότα. Είναι σαν να προκαλείς την τύχη σου..όσο την αποφεύγεις τόσο θα σε διώκει. Το μόνο που μας μένει είναι η απόδοχη, να κατανοήσουμε επιτέλους οτι ενώ βαδίζουμε σ'έναν δρόμο που κατα κύριο λόγο έχουμε διαλέξει εμείς οι ίδιοι, πάντα κάτι θα εμφανίζεται, κάτι θα μας εμποδίζει, κατι θα μας σπρώχνει σε μονοπάτια που πότε πριν δεν είχαμε σκεφτεί να διασχίσουμε. Μπορεί αυτο να είναι η Μοίρα μας, η τύχη μας ή απλά συμπτώσεις.. ό,τι και αν είναι δεν παύει να είναι το αλατοπίπερο στο μενού της ζωής μας.

Δώσε σημασία.

Τελικά πόσο σημαντικός παράγωντας είναι η προσωπική αξιολόγηση και ερμηνία των πραγμάτων για τις προτεραιοτητες που βάζουμε στην ζωή μας; Αν δεν δίναμε σημασία στις σχέσεις μας, είτε αυτές είναι φιλικές, είτε ερωτικές ή ακόμα και επαγγελματικές, αν δεν ερμηνεύαμε γενικούς όρους με μια πινελιά από προσωπικές μας σκέψεις, αν είμασταν αδιάφοροι προς τα κοινά ενδιαφέροντα, αν δεν είχαμε έστω μια κοσμοθεωρία, δεν θα υπήρχαν και οι προτεραιότητες. Όλα θα ήταν ίσα από συναισθηματικής απόψεως, δεν θα υπήρχαν ενδιαφέροντα, δεν θα δημιουργούσαμε, δεν θα υπήρχε εξέληξη ταλέντων και ικανοτήτων. Ο άνθρωπος θα εκτελούσε μόνο τα απαραίτητα για την επιβίωση του. Θα μπορούσε να μην υπάρχει καν η φιλοσοφία! Πως να υπάρξει άλλωστε αν είσαι αδιάφορος και παραμένεις αδρανής σε οτιδήποτε συμβαίνει γύρω σου; Η σημασία που δίνουμαι στα πάντα γύρω μας τα κάνει τόσο σήμαντικα, μας δημιουργεί συναισθηματικές ανάγκες και δεσμούς,ενδιαφέροντα και απόψεις. Αυτή μας οδηγεί στις προτεραιότητες στην ζωή μας! Μπορεί να βάζουμε πάνω απ'όλα την οικογένεια,τον εαυτό μας, τον πλούτο, την καριέρα ή και την τέχνη. Μπορεί οι επιλογές μας να μην είναι ιδανικές αλλά τουλάχιστον υπάρχουν! Τουλάχιστον μας δινουν προσωπικότητα...τουλάχιστον μας κάνουν ανθρώπους.

Η αρχή μου..

Ήταν 13 Ιουλίου, μεσημέρι, σε ένα νοσοκομείο στο κέντρο της Αθήνας.Κατά τις 4.00 ακούστηκε το πρώτο μου κλάμα και έγινα επίσημα ένα ακόμα ''πρόβατο'' μέσα σ'αυτήν την κοινωνία.
Γύρω στα 5 μου, που ήδη αντιλαμβανόμουν καταστάσεις και γεγονότα και ενώ είχα αναπτύξει μια αρκετά προχωρημένη σχέση με την τηλεόραση, άρχισε η παραπληροφόρηση και τα τεχνάσματα των ΜΜΕ να μου φουσκώνουν τα μυαλά.Μετά από 7-8 χρόνια άρχισα να βλέπω τον κόσμο αλλιώς, λιγότερο ιδανικό... πιο προσγειωμένα,περισσότερο άδικο.Τώρα στα (σχεδόν) 17 μου χρόνια αναρωτιέμαι αν είμαι τυχερή ή άτυχη που γεννήθηκα σ'αυτήν την κοινωνια,αυτήν την περίοδο,στο συγκεκριμένο περιβάλλον..