Ήταν 13 Ιουλίου, μεσημέρι, σε ένα νοσοκομείο στο κέντρο της Αθήνας.Κατά τις 4.00 ακούστηκε το πρώτο μου κλάμα και έγινα επίσημα ένα ακόμα ''πρόβατο'' μέσα σ'αυτήν την κοινωνία.
Γύρω στα 5 μου, που ήδη αντιλαμβανόμουν καταστάσεις και γεγονότα και ενώ είχα αναπτύξει μια αρκετά προχωρημένη σχέση με την τηλεόραση, άρχισε η παραπληροφόρηση και τα τεχνάσματα των ΜΜΕ να μου φουσκώνουν τα μυαλά.Μετά από 7-8 χρόνια άρχισα να βλέπω τον κόσμο αλλιώς, λιγότερο ιδανικό... πιο προσγειωμένα,περισσότερο άδικο.Τώρα στα (σχεδόν) 17 μου χρόνια αναρωτιέμαι αν είμαι τυχερή ή άτυχη που γεννήθηκα σ'αυτήν την κοινωνια,αυτήν την περίοδο,στο συγκεκριμένο περιβάλλον..
Γύρω στα 5 μου, που ήδη αντιλαμβανόμουν καταστάσεις και γεγονότα και ενώ είχα αναπτύξει μια αρκετά προχωρημένη σχέση με την τηλεόραση, άρχισε η παραπληροφόρηση και τα τεχνάσματα των ΜΜΕ να μου φουσκώνουν τα μυαλά.Μετά από 7-8 χρόνια άρχισα να βλέπω τον κόσμο αλλιώς, λιγότερο ιδανικό... πιο προσγειωμένα,περισσότερο άδικο.Τώρα στα (σχεδόν) 17 μου χρόνια αναρωτιέμαι αν είμαι τυχερή ή άτυχη που γεννήθηκα σ'αυτήν την κοινωνια,αυτήν την περίοδο,στο συγκεκριμένο περιβάλλον..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου