Αδράνεια*

Μιλούσα με έναν φίλο μου, για ένα θέμα που προέκυψε με την.. παρολίγον (;) κοπέλα του.
Μόλις είχε βγει απο μία κουραστική σχέση ενός χρόνου και επιδίωκε κάτι καινούριο για την ζωή της.
Αποφάσισε να κάνει ένα βήμα μπροστά (..για τον εαυτό της και ένα βήμα πιο μακριά απο τον πρώην της.) Έτσι τα βρήκαν με τον φίλο μου, μόνο που δεν κράτησε όσο περίμεναν μιας και ξαφνικά συνειδητοποίησε πως θέλει να γυρίσει πίσω στον άλλον (που τόσο πόλυ την κούραζε...-.-).
Και αναρωτιέμαι, πραγματικά τον χρειαζόταν ή απλά δεν μπορούσε να αντέξει στην ιδέα πως έχασε τον μόνιμο, γνώριμο σύντροφο, που είχε μάθει και είχε συνηθίσει;
Σίγουρα το θέμα που με καίει δεν είναι το μέλλον αυτής της σχέσης.Αλλά η αδράνεια που έχουμε υιοθετήσει με το πέρασμα των χρόνων.
Ειλικρινά, πιστεύω πως κάποιοι απο 'μας φοβούνται να προχωρήσουν σε κάτι καινούριο. Παθαίνουν κρίσεις πανικού όταν έρχονται αντιμέτωποι με το άγνωστο.
Είναι παράλογο! Ειρωνικό προς την φύση μας. Σκοπός μας είναι η δημιουργία, μα παραμένουν στάσιμοι, απλά για να μην απογοητευτούν με την όποια δυσάρεστη εξέληξη.
Και καταλήγουν θεατές στην ίδια τους την ζωή.
Κρίνουν, παρακολουθούν, αντιδράνε βουβά από μέσα τους, μα δεν παίρνουν στα χέρια τους την ροή των πραγμάτων!
Μέχρι να ξυπνήσουν επιτέλους από τον λήθαργο..